czwartek, 20 lipca 2017

Straszny lipiec czyli nie pytaj co u mnie...





"Nie wierzcie, nie wierzcie,
gdy w sadach słowiki zakrzyczą co sił -
wy jeszcze nie wiecie,
co komu pisane i kto będzie żył..."

(fragment "Piosenki o piechocie" Bułata Okudżawy w wykonaniu Dominiki Żukowskiej i Andrzeja Koryckiego) 


Gdy wszystko układa się normalnie, nie ma potrzeby pisania o tym. Nie doceniamy codzienności, czasem wręcz na nią narzekamy, bo nuda, bo rutyna, bo o czym tu mówić skoro wszystko po staremu.

Miałam tak w czerwcu, zmęczenie mnie lekko przygniatało, energia uciekła, codzienność nudziła.

Potem nadszedł lipiec, w którym planowałam spakować plecak czy walizkę i ruszyć przed siebie. Gdziekolwiek.

Od paru dni czekam jedynie, by ten lipiec się skończył.
Tegoroczny lipcowy czas to koszmar.

Zaczęło się od wizyty na SORze, 3 lipca.
(Czas spędzony na SORze to temat na osobny wpis) 
6,5 godziny trwania na szpitalnym korytarzu w oczekiwaniu na wywołanie nazwiska mojej mamy. Podejrzewaliśmy złamanie ręki, łudząc się, że może to tylko mocne obicie/stłuczenie/naderwanie/w skrócie: cokolwiek byle nie złamanie.
Więc siedzisz sobie na tym korytarzu w szpitalu, których swoją drogą nie znosisz i liczysz na łut szczęścia.
Diagnoza: złamanie kości promieniowej nadgarstka.
O założeniu ortezy w takim przypadku nie ma nawet mowy, jedyna opcja to gips. Wielki, toporny gips, który po włożeniu na wagę pokazuje ciężar ok. 5 kg.
Super, co ?
A moja mama jest osobą, która cały czas coś robi, ciągle w ruchu, nie znosi nic-nie-robienia i dumania nad czymś, co można wykonać od razu.


13.07
Czuję, że zaraz padnę na twarz i nie wstanę. Strułam się czymś, do tego doszła gorączka i drgawki.
+ Stres w ilości dużej.
 Leżę w łóżku i umieram, na szczęście kolejnego dnia w miarę dochodzę do siebie.  Z naciskiem na 'w miarę', bo osłabiona jestem jeszcze parę dni.

14.07
W krzakach nieopodal domu wraz z dwoma nieznajomymi dziewczynami znajduję małego, prawdopodobnie porzuconego kota.  Po dłuższym czasie bezskutecznych prób wyciągnięcia go spod płotu/ z drzewa/ z krzaków w końcu nam się udaje. Maleńka biała kotka z rudym ogonem i rudo-kremowymi plamkami pilnie potrzebuje domu, którego nie mogę jej dać.
Z pomocą przychodzi mój wujek, od wielu lat zapierający się, że on już nie chce żadnego kota ani psa. Przygarnia kotkę i postanawia ją zatrzymać. Dwa dni później jego mała wnuczka tak bardzo pragnie tego kotka, że wujek ulega jej prośbom i kotka odjeżdża w okolice Gniezna.
Znalezienie tej koteczki było dla mnie jedynym miłym wydarzeniem ostatnich tygodni...


20.07
Najpierw telefon alarmowy. O Boże, coś się stało - szepcze intuicja.
I nie myli się, niestety.
Rzucane hasła: przychodnia, on nie oddycha od 40 minut, źle się poczuł, chcieli wezwać karetkę, ale powiedział, że zaraz mu przejdzie.
Różne myśli zaprzątają głowę, od najczarniejszych po pocieszające.
Może nagłe zasłabnięcie, może słabszy dzień, wiek też robi swoje.

Koniec.
Pani Śmierć nie pyta czy Ci teraz pasuje czy nie.
Czy może masz jeszcze coś do zrobienia albo nie chcesz odchodzić latem.
Czy chcesz się pożegnać, szepnąć 'przepraszam' albo 'dziękuję'
Nagła, niespodziewana, szybka i mam chociaż nadzieję, że bezbolesna.


Takie życie i nic na to nie poradzisz. Dzisiaj jesteś, jutro Cię nie ma ..

Wstając rano i zajmując się swoimi obowiązkami nie myślał, że za godzinę/półtorej jego życie nagle się urwie. Nikt nie myśli w taki sposób. Zwykły dzień dla niego okazał się tym ostatnim..

Żegnaj więc, do zobaczenia gdzieś kiedyś, po drugiej stronie tęczy ..

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz